Het gaat over repetitieve chaos, hoe er altijd wel iets aan de hand is, zonder reden. Van je teen stoten tot de wereld die explodeert. Niet alles maakt uit, maar toch gebeurt het, het is een grote chaos van losse draden, het ene naar het andere en op een gegeven moment moet je het gewoon accepteren als storm die in vlagen je de hele tijd voorbij komt. Dit raakt ons, omdat we het concept van leven met dat wat je niet kan op lossen erg mooi vinden en hoe je niet altijd er iets aan hoeft te doen. gewoon accepteren is het beste dat je kan doen.